داریوش پیرنیاکان ضمن آن‌که میزان حضور هنرجویان خارجی در ایران برای تحصیل موسیقی را کم دانست، گفت: از طرف دولت، هیچ‌گونه پشتیبانی برای ارائه موسیقی در خارج از کشور نشده است ومتاسفانه  موسیقی ایران در دنیا آن‌ چنان شنونده‌ای ندارد.

این نوازنده و استاد دانشگاه ، اظهار کرد: حضور دانشجویان خارجی در ایران برای تحصیل موسیقی خیلی کم و ضعیف است. سالی دو یا سه نفر و گاهی یک نفر برای تحصیل موسیقی به ایران می‌آیند که این افراد نیز به‌صورت شخصی به این کار علاقه‌مند شده‌اند. از سویی ما حد و حسابی برای پذیرش دانشجویان موسیقی خارجی در دانشگاه نداریم و ظرفیت خاصی را برای آن‌ها در نظر نگرفته‌ایم.

او با بیان این‌که من در خارج از کشور، بیشتر از داخل کنسرت داشته‌ام، گفت: از سال ۶۴ تا ۸۱ مرتب همراه آقای شجریان اجرا داشتیم، من در کشورهای مختلفی مانند نروژ، آمریکا و کانادا و کشورهای نزدیک، روی صحنه رفتم. نکته‌ای که باید به آن اشاره کنم این است که بخش اعظم کار موسیقی ما، همراه با شعر است و به‌دلیل این‌که افراد خارجی زبان شعر و حرف خواننده را متوجه نمی‌شوند، به کنسرت‌های ایرانی نمی‌آیند.

این نوازنده تار ادامه داد: از طرفی وقتی افرادی می‌خواهند در خارج از کشور برای ایرانی‌ها کنسرت برگزار کنند، بیشتر به این توجه می‌کنند که چه خواننده‌های معروفی همراه آن‌ها باشند تا سالن‌های کنسرت‌شان پر شود و پول درآورند. بیشتر، ایرانی‌ها به کنسرت‌های موسیقی ایرانی خارج از کشور ‌می‌آیند. اگر فردی خارجی هم به چنین کنسرتی می‌رود، به‌دلیل این است که در این زمینه پژوهش می‌کند یا با تاریخ و فرهنگ ایرانی آشنا است.

پیرنیاکان کشور هند را در زمینه ارائه موسیقی به دنیا مثال زد و گفت: این کشور خیلی جلوتر از ایران، موسیقی خود را به کل جهان نشان داده است. سالن‌های کنسرت آن‌ها در هر نقطه از دنیا نه با هندی‌های مقیم کشورهای مختلف، بلکه با افرادی از ملیت‌های متفاوت پر می‌شود.

او افزود: من با نوازندگان برجسته هندی مانند سلطان‌خان، امجد خان و ولایت‌خان نشست و برخاست داشتم. آن‌ها درباره موسیقی خود چیزی می‌گفتند که در ایران وجود ندارد و آن این است که مقامات دولتی هند موسیقی‌دانان خود را حمایت و هزینه می‌کردند تا به‌عنوان مثال، اجرایی را در لندن روی صحنه ببرند و موسیقی‌شان را ارائه کنند. نوازندگان هندی نیز بدون دغدغه‌ی پول هتل، رفت‌وآمد، اقامت و درآمد در کشورهای مختلف اجرا می‌کردند.

این نوزانده بیان کرد: این موضوع مربوط به گذشته است که موسیقی هند در دنیا شناخته‌شده نبود، اما در حال حاضر وقتی آن‌ها کنسرت برگزار می‌کنند، بلیت‌های‌شان از یک سال قبل به فروش می‌رود.

 پیرنیاکان اظهار کرد: با وجود این‌که موسیقی ایرانی پتانسیل و توانایی‌های خیلی بیشتری نسبت به موسیقی هندی دارد، متاسفانه در دنیا آن‌چنان شنونده‌ای ندارد. این‌ها معضلات و آسیب‌هایی است که ما داریم و به موسیقی ما ضربه زیادی می‌زند.

وی یادآوری کرد: در دورانی، سازمان تبلیغات اسلامی برای مناسبت‌های خاص جمهوری اسلامی، گروهای موسیقی را به خارج از کشور اعزام می‌کرد، اما این گروهای شناخته نشده بودند، زیرا موسیقی‌دانان شناخته‌شده حاضر نبودند برای کار مناسبتی به خارج بروند. هزینه‌های زیادی هم برای این کار می‌شد، اما نتیجه خاصی نداشت زیرا باز هم ایرانی‌ها مخاطب این اجراها بودند.

وی معتقد است: اعزام هنرمندان به خارج از کشور برای ارائه موسیقی ایرانی باید با هدف و روی حساب و کتاب باشد، از طرفی باید هزینه‌ و گروه‌های موسیقی مشخص شود، آن‌گاه به‌طور قطع موسیقی ایرانی طرفداران زیادی پیدا خواهد کرد.

او با بیان این‌که موسیقی ما بین‌المللی نیست، زیرا آن را در خارج از کشور ارائه نکردیم، گفت: ما حتی این کار را در کشورهایی که زمانی جزو خاک ایران بودند نیز انجام ندادیم، در حالی که این کشورهای هنوز فرهنگ ایران را دوست دارند و بخشی از فرهنگ ایران هستند. اراده‌ای پشت این کار وجود ندارد.

پیرنیاکان در پاسخ به این پرسش که چه کارهای دیگری را می‌توان برای ارائه موسیقی ایران به دنیا انجام داد؟ اظهار کرد: ساختن فیلم مستند درباره‌ی موسیقی ایرانی و ارائه آن در جشنوارهای خارجی نیز فکر خوبی است. استادهای موسیقی دانشگاه مختلف نیز در قالب فرصت‌های مطالعاتی می‌توانند در دانشگاهای خارج از کشور موسیقی تدریس کنند، اما این موضوع هم به حمایت دولت بستگی دارد. اگر چیزی در کشور کامل به رسمیت شناخته نشود، رئیس دانشگاه نیز به فکر اعزام استادهای خود نمی‌افتد.