به گزارش آقای تبلیغات به نقل ازخبرگزاری مهر، دکتر محمد رمضانی - استاد
دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و محقق این طرح با اشاره به این طرح افزود:
این نانوحامل‌ها از سمیت پایین‌تر و قابلیت ژن رسانی بالاتری نسبت به نمونه‌های مشابه
برخوردارند.
وی با اشاره به اینکه آسیب به بافت‌های سالم یکی از مشکلات جدی برخی روش‌های
درمانی از جمله ژن‌درمانی و شیمی‌درمانی به شمار می رود، گفت: در این پژوهش سعی شد
با تلفیق دو پلیمر، حامل ژنی در ابعاد نانومتری طراحی و سنتز شود و در ادامه با استفاده
از یک مولکول هدفمند، این نانوحامل‌ها به سلول سرطانی وارد شود.
رمضانی خاطر نشان کرد: در این مطالعه مشتقات پلیمرهای پلی‌اتیلن ایمین
و پلی ال لیزین به‌منظور طراحی و تولید حامل ژنی مورد استفاده قرار گرفت؛ به‌طوری‌که
از خواص مطلوب هر دو پلیمر در محصول نهایی بهره‌گیری شد.
او با بیان اینکه از نانوحامل‌های سنتز شده‌ی متشکل از پلیمرهای پلی‌اتیلن
ایمین و پلی ال لیزین به‌منظور افزایش بازدهی انتقال ژن، به‌صورت هدفمند به سلول‌های
سرطانی ریه استفاده شد، اظهار داشت: ژن رسانی هدفمند با بازدهی بالا و ایجاد سمیت سلولی
کم از مزایای عمده‌ی استفاده از نتایج این طرح به شمار می رود.
ستاد دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی مشهد به معرفی ژن‌های هدف در
فرایند ژن‌درمانی پرداخت: «ژن‌های سرکوب‌کننده‌ی تومور، ژن‌های خودکشی، ژن‌های تعدیل‌کننده‌ی
سیستم ایمنی و ژن‌های مهارکننده‌ی آپووتوزیس از جمله‌ی ژن‌های مورد هدف در فرایند ژن‌درمانی
هستند.
به گفته این محقق، در این مطالعه شش نوع نانوحامل متشکل از درصدهای مختلف
پلی‌اتیلن ایمین و پلی ال لیزین سنتز شد و ویژگی‌های مختلف آن‌ها از قبیل اندازه‌ی
نانوذرات، بار سطحی، ظرفیت بافری و توانایی متراکم کردن ژن مورد ارزیابی قرار گرفت.
در نهایت کاهش بیان ژن و پروتئین
Bcl-XL توسط آزمون RT-PCR و وسترن بلات و همچنین کاهش بیان ژن در
روند القای آپوپتوز بررسی شد.
رمضانی خاطر نشان کرد: نتایج آزمون‌های انجام شده بر روی نانوحامل‌های
سنتز شده نشان می‌دهد، نمونه‌های سنتز شده با درصد جایگزینی ۱۰ درصد، از انتقال ژنی بهتری نسبت به پلی‌اتیلن ایمین خالص برخوردار است.
همچنین نتایج، انتقال موفقیت‌آمیز پلاسمید Bcl-XL به کمک نانوحامل هدفمند شده را به درون
سلول‌های سرطانی تأیید می‌کند. به‌علاوه، بیان ژن و پروتئین Bcl-XL نسبت به گروه‌های کنترل کاهش یافته و این
موضوع موجب مرگ برنامه‌ریزی شده‌ی سلول‌های سرطانی، شده است.
ژن‌درمانی یکی از روش‌های جایگزین بالقوه در درمان بیماری‌ها نظیر سرطان
محسوب می‌شود. اما مهم‌ترین مسئله محدودکننده این روش، مشکل رساندن ژن‌های اصلاح‌شده
به سلول هدف است.
حامل‌های مختلفی به منظور استفاده در سیستم‌های دارورسانی و ژن رسانی
مورد توجه و ارزیابی قرار گرفته است. برخی حامل‌ها علی‌رغم دارا بودن بازدهی بالا در
فرایند ژن رسانی، سمیت قابل‌توجهی از خود نشان می‌دهند. همین امر باعث شده استفاده
از این حامل‌ها با مشکلات اساسی مواجه شود.
ازاین‌رو، در سال‌های اخیر طراحی و سنتز حامل‌هایی با بازدهی بالا و سمیت
کم در دستورکار بسیاری از محققان علم پزشکی قرار گرفته است.
انتهای پیام/
منبع: مهر