عباس کیارستمی در واقع مبتکر سینمایی بود که مشخص ترین ویژگی آن صداقت، سادگی و معصومیت بوده است. او پایه گذار سینمایی است که در عین سادگی، پربارترین معنای زندگی را به مخاطب ارائه می کند، ویژگی ای که باعث شد تماشاگر تا پایان نمایش در سالن سینما بماند.

به گزارش آقای تبلیغات، سینمای ایران این روزها عزادار فیلمسازی است که سعی می کرد در قالب سکانس های ساده و نه فیلم های پرهزینه، پرمعناترین پیام ها را به مخاطب انتقال دهد، پیام هایی که در گذر زمان هرگز رنگ کهنگی به خود نگرفت.

آثار او از چنان پیام پرمعنایی برخوردار است که هرگز رنگ کهنگی به خود نمی گیرد و سوژه ها و پیام های او به روز بوده، بطوریکه این پیامها و آثار در هر وقت و زمان برای تماشاگر نو و بکر است.

مرحوم کیارستمی در آثارش سعی می کرد از یک سری اصول پیروی و همچنین در راهی مشخص حرکت کند که همین ویژگی، آثارش را نسبت به دیگر فیلمسازان متمایز می کرد، هر چند این نوع نگاه کم و بیش در آثار برخی فیلمسازان کشور از جمله کیومرث پوراحمد و مجید مجیدی نیز دیده می شود.

سینمای کیارستمی پس از سینمای فارسی(پیش از انقلاب) و همراه با سینمای اوایل انقلاب(سوژه های انقلابی)، سینمای جنگ( دفاع مقدس) و سینمای خانوادگی و بعضا اکشن ظهور پیدا می کند و در پرده سینماهای ایران و جهان قرار می گیرد که به دلیل نوع نگاه با تحسین جهانیان نیز روبرو می شود.

مرحوم کیارستمی از جمله فیلمسازانی است که آثارش از اصالت خاصی بهره مند است و همین موضوع به پویایی اثر کمک کرده، بطوریکه تا پایان عمر خود نیز از این سبک و گونه سینمایی فاصله نمی گیرد.

او در سال های عمر خود هرگز در تولید آثار سینمایی از اصول دور نمی شود و همواره خود را مقید به رعایت آن می داند و همین خصوصیت وی باعث شده که همواره سادگی و صمیمت در آثار وی وجود داشته باشد.

در آثار کیارستمی معنای خاصی از حرکت دوربین تا انتخاب بازیگران دیده می شود، مثلا عدم محدودیت زمانی و مکانی دوربین از ویژگی های آثار کیارستمی است که این موضوع فضای فیلم را برای مخاطب باورپذیرتر می کند.

انتخاب قاب های ساده و چینش نشده از دیگر ویژگی های آثار کیارستمی است که کاملا صمیمیت و سادگی را به مخاطب و تماشاگر انتقال می دهد.

کیارستمی در تولید آثارش، خود را مقید به انتخاب بازیگران مشهور نمی دانست و از بازیگران آماتور و غیرحرفه ای استفاده می کرد که این انتخاب نه تنها لطمه ای به ساختار فیلم وارد نمی ساخت بلکه باعث می شد که مخاطب از نظر حسی و عاطفی ارتباط بیشتری با بازیگر ناشناخته برقرار کند.

سکانس های طولانی و بدون کات از دیگر ویژگی فیلم های این فیلمساز است که معمولا بدون موسیقی بوده اما صدای فضای فیلم مثل جابجایی اشیا، صدای پای انسان، صدای حیوانات مانند سگ ها و... بر واقعی و زنده بودن این آثار در نزد مخاطب حکایت می کند.

فیلمساز در واقع با این فضاسازی قصد دارد با طرح پرسش هایی ذهن بیننده را در عین سادگی ظاهر مشغول کند که همین موضوع به ماندگاری داستان و پیام اثر در نزد تماشاگران کمک می کند.

کیارستمی در آثار خود از جمله «خانه دوست کجاست»، «شیرین» و «طعم گیلاس» چنین رویکردی را در پیش می گیرد و پاسخ به پرسش ها، نتیجه گیری و قضاوت را برعهده تماشاگر می گذارد.

آثار این فیلمساز بگونه ای است که داستان و قصه آن هرگز کهنه نمی شود درحالیکه با انتخاب هشیارانه نابازیگران، معمولا بر ماندگاری اثر نیز می افزاید.

آثار کیارستمی پرهزینه نبود اما بار معنایی آن زیاد است و به همین دلیل بسیاری از مخاطبان پس از سال ها مایل هستند دوباره آن را ببیند در حالیکه خیلی از فیلم های پرهزینه حتی در دوره اکران خود نیز با اقبال تماشاچیان روبرو نمی شود.

ترویج و گسترش سینمای کیارستمی، نیاز امروز جامعه ما است از این رو نباید با رفتن این فیلمساز بزرگ به دیار باقی، ایده ها و افکار او نیز به فراموشی سپرده شود.

نسل جدید فیلمسازان کشور باید با مرور آموزه های مرحوم کیارستمی که پایه گذار و خالق سبک و گونه ای جدیدی در سینمای ایران و حتی جهان بوده، همچنان پرده سینمای کشور را از اکران چنین فیلم های پر معنا و اثرگذاری بی نصیب نگذارند.

انتهای پیام/

منبع: ایرنا